Ik leef nog!

Ja mensen, daar is hij dan! Het heeft een tijd geduurd, maar bij deze met liefde!

Allereerst vind ik leuk om te merken dat mijn blogs weldegelijk gemist zijn de afgelopen tijd. Heb veel smsjes, emails, telefoontjes, facebook en hyves berichten gehad met de vraag wanneer ik eindelijk weer eens een stukje ga schrijven. Thanks iedereen, hier komt ie:

Het is een hele tijd geleden sinds mijn laatste blog en in die tijd is er heel veel gebeurd. Onmogelijk om alles in één stuk te zetten dus kan helaas niet uitgebreid berichten over alles wat ik de laatste tijd heb meegemaakt.

Laat ik beginnen te vertellen dat ik het nog altijd super naar mijn zin heb. Het eiland vind ik nog altijd schitterend en het werk verveeld absoluut niet. Natuurlijk heb je van die dagen die je liever niet twee keer meemaakt en de ene dag is interessanter dan de andere maar kan me niet voorstellen dat jullie het in NL veel beter hebben dan ik. De berichten die ik uit NL krijg gaan vaak over werk, files, regen, onweer en als ik de mensen vraag hoe het gaat daar krijg ik vaak reacties als ‘je mist niets, ‘het leven is een sleur’, ‘wat een pokke weer’, ‘ik word gek van die files’, enz.
Hier op Corfu is dat anders! Files kennen ze hier niet, regen evenmin, elke dag is anders en het leven staat hier nooit stil.

De afgelopen twee maanden heb ik veel mensen gezien. Inmiddels zit ik vol in het hoogseizoen dus elke zaterdag en maandag komen er kisten vol nieuwe mensen aan. Veelal onbekenden maar het grootste gedeelte familie en vrienden heb ik inmiddels ook al op bezoek gehad.

Na Alex, Kim, Maika en Leroy kwamen Swaan en Karim een week op bezoek. Eindelijk, want het is best apart om van het ene op het andere moment ineens niet meer constant in de buurt van twee van mijn beste vrienden te zijn. Het voelde daarom weer meteen vertrouwd aan toen ze aankwamen op de luchthaven: “Juul, je lijkt net een clown man in dat Sunweb pakkie van je”. Thanks boys, ben ook blij jullie weer te zien…

Die week is voorbij gevlogen, acht dagen is wat dat betreft veel te kort al zijn Swaan en Karim niet echt van het avontuurlijke (voor 00:00 uur dan) en vinden het na een week dan ook wel weer prima om naar huis te gaan. Van mij had die ene week wel 3 weken mogen duren. Heb ze zo veel mogelijk proberen te zien, samen met ze te zijn en ben blij dat ze er een weekje waren.

Twee dagen voor vertrek van Swaan en Karim kwamen mijn moeder en oudste broer Carlos aan op de luchthaven en verbleven net als de boys in appartementen Filippas.
Het was al weer jaren geleden dat we met het hele gezin in Griekenland waren. Alex was al geweest dus die kon er helaas niet bij zijn maar omdat mijn vader toch voor een paar maanden in Athene zat besloot ook hij een paar dagen over te komen om wat tijd met zijn allen door te brengen. Zo is de hele familie Tyrakis even vertegenwoordigd geweest op Corfu.

Op dezelfde vlucht waarop mijn moeder en broer aankwamen, zaten ook vier meiden uit almere: Maudje (Joyce), China (Heleen), Lange S (Yvonne) en Tata (Annelieke). Op de luchthaven vielen ze nog niet zo op en waren ze vrij rustig. Daar kwam snel een einde aan.

Dit eiland trekt erg veel mensen uit het zuiden van Nederland, met name uit Brabant en Limburg. Hele gezellige mensen (meestal) maar toch anders dan de mensen uit het noorden en westen van Nederland. Vanwege de hoeveelheid Brabanders en Limburgers op het eiland pik je de mensen uit het westen er zo tussen uit. Deze zijn normaal gekleed, praten ABN en hebben het niet de hele dag over bier en ´Eindhoven de gekste´.

Dat deze vier meiden ergens bij mij uit de buurt vandaan kwamen werd mij meteen duidelijk.
´He Julien, jij gaat zo naar het strand? Dan kun je ons vast wel even een lift geven!´ Eindelijk dacht ik, mensen uit het Westen.
Maudje, China, Lange S en Tata zijn vier onwijs drukke, chaotische, soms irritante maar erg gezellige en leuke meiden. Langer dan twee uur achter elkaar optrekken met ze is niet te doen en erg slecht voor je rust maar moet zeggen dat ze een plezierige toevoeging waren aan het bezoek dat ik die twee weken had van Swaan, Karim, mijn ouders, Carlos en later Slimma en Amo.
Wie had ooit gedacht dat ik de WK finale, waar ik het verder niet over wil hebben, zou kijken met 4 meiden (!) uit Almere?! Ik niet…
Moet zeggen dat ik de momenten best mis dat we met zijn vijven in de auto zaten en keihard de teksten van Gymnastiek (nummer van Jayh dat veel van jullie denk ik niet echt kunnen waarderen) meebrulde.

Aan alle gezelligheid komt een einde. Na het vertrek van Swaan en Karim, verlieten een week later ook de vier meiden het eiland net als mijn moeder er broer. Lang hoef ik mijn moeder niet te missen. Die houdt zoveel van Griekenland (en van haar jongste zoon ook uiteraard) dat ze begin september weer bij me op bezoek komt.

Het laatste bezoek wat ik heb gehad was van Slimma en Amo (Jimmy en Ricardo). Twee jongens uit mijn voetbalelftal die inmiddels al een hele tijd hele goede vrienden van mij zijn. Optrekken met deze jongens staat garant voor heel veel lol, chaos, drank, muziek, feestjes en taalgebruik die alleen door ons te begrijpen is. Twee hele gezellige maar tevens zware weken. De boys vonden het eiland en de mensen geweldig, en andersom. Eigenaar van de Wild Rose (stamkroeg in Gouvia) wilde de jongens maar al te graag op het eiland houden en bood ze elke dag wel een baan aan achter de bar. Beide jongens hebben genoeg verplichtingen in Nederland dus zo´n feest is het helaas niet geworden.

Zoals jullie kunnen lezen heb ik het sinds begin juni dus aardig druk gehad met vrienden en familie die ik op bezoek heb gehad. Erg leuk, hecht er veel waarde aan dat iedereen die dichtbij me staat ook ziet waar ik nu woon en me mee bezig houd. Wel is het best zwaar geweest. Helemaal naarmate het seizoen vorderde en het werk steeds drukker werd. Gelukkig was er op het moment dat de echte drukte begon geen visite meer waardoor ik me volledig heb kunnen storten op mijn werk. Dit doe ik nog altijd met veel liefde en is iets waar ik erg veel voldoening uit haal. Heb het idee dat de mensen mij waarderen als hun reisleider, mij vertrouwen en ik de mensen waar ik kan net wat extra´s geef dan ze verwachten. Ook over de samenwerking met mijn collega van Jiba, huisgenoot en inmiddels goede vriend Maarten krijg ik veel positieve reacties terug. Met name over de manier waarop wij excursies begeleiden en het iedereen zo naar de zin mogelijk te maken. Gelukkig maar, daar doe ik het allemaal voor.

Buiten de drukte heb ik ook veel tijd genomen om alle hoekjes van het eiland te bezoeken. Corfu lijkt klein maar om alles gezien te hebben is nog een hele opgaven. Gelukkig maar, ik kom nog regelmatig op de meest mooie en leuke plekjes die mij elke keer weer doen verbazen over wat een fijn eiland dit is en wat een goede keuze het is geweest hier heen te komen.

Tot snel!